estrella

det finaste som finnes må vel vera ein fin kjærast som snakkar i søvne, disneysongar på spotify, masse nye truser som er rosa og gule og blå (okei, ikkje blå) og raude og grøne og fine, google translate som lar meg skrive bittelitt portugisisk, a softer world, frekner, skyar og vått gras.



slik ser eg ut i dag, nemleg. og eg går med kjole! den kjøpte eg i dag for hundre kroner, og den er skikkelig fin og god, og eg kan snurre og snurre og snurre rundt utan at den krøllar seg og blir teit. det er vel fint?


slik ser dei fine trusene mine ut! dei er berre så flotte og gode, og eg blir så glad av å sjå på dei! dessutan føler eg meg litt som ei prinsesse når eg har dei på, fordi dei er så rosa og frynsete og flotte. (skjerfet som ligg under trusene fant eg litt sånn tilfeldig for tretti kroner, kor fint er ikkje det?)


ååå, sukkerspinn og muffinstruser.

og, ååå! eg må få seie at kjærasten min er flinkast i verda! i dag har han nemleg takka ja til ein plass på samanliknande politikk på universitetet i bergen! samanliknande politikk, høyres ikkje det berre fantastisk ut?
dessutan tok han tattovering tidlegare denne veka, berre sjå her:

det er femten år sidan, for eg var snart tre, fryktlaust sjenert og befriande livredd. eg trur eg var mindre enn meg sjølv, for det kan ein vera når ein er snart tre og har majones i håret fordi ein er dårlegast i verda på å ete. eg var ikkje særleg god til å syngje, men eg fekk heller aldri tid til å prøve - eg kasta sand på dei andre og skreik når eg måtte inn. det var meg i paradiset, for eg kunne sjå heile verda frå der eg sto, aldri ville eg flytte meg. når det regna fekk eg vera inne, helst under bordet og bak gardina. kanskje det var best slik, eg trur aldri du la merke til meg, sjølv om du sa namnet mitt fleire gonger. det var umogleg å slutte å smile, for eg hadde vind i håret og fotballkort i lomma. eg trur ikkje mjølkekartongane var særleg mykje meir interessante på den tida, og sjølv om eg hadde kunna lese ville eg nok ikkje funnet særleg stor glede i det.

..igjen. eg berre må melde meg på når eg ser slike konkurransar, sjølv om eg ikkje har spesielle forhåpningar om å vinne.

1. tema: vatn (klikk her for å kome til konkurransen)

Nikon D40x m/55-200mm. 1/20, f/5.6 og ISO 400

2. tema: dyr (klikk her for å kome til konkurransen)

Nikon D40x m/70-300mm. 1/125, f/6.0 og ISO 800

3. tema: natur (klikk her for å kome til konkurransen)

Nikon D40x m/55-200mm. 1/500, f/5,6 og ISO 1250

4. tema: kjenslar (klikk her for å kome til konkurransen)

Nikon D40x m/70-300mm. 1/320, f/6.0 og ISO 400.

nokre gonger når det er fint vær og sola har gått ned er det flott å liggje i graset og berre sjå opp mot himmelen. då tenker ein over kor flott allting eigentleg er, og legg merke til fine detaljar som ein har oversett tidlegare. ein tenker på kor fint ein har det, på alle ein er glad i, og på at ein aldri vil at sumaren skal forsvinne. er ein heldig får ein liggje der i nokre minutt før ein merkar at ein blir oppeten av mygg, men det gjer ingenting, for då hoppar ein berre litt vidare, tar bilete av alt og smilar breiare enn dei fleste.

andre gonger reiser ein for å bade, og det er min favoritt. då plasker ein rundt i vatnet som små born, medan latteren boblar ut frå dei glade kroppane, og ein tenker at no, no er det umogleg å bli meir lukkeleg, men to sekund seinare, då den fine kjærasten eins dyttar ein litt forsiktig i ryggen og gjer ein ein stor klem medan han smiler, dei blå augo hans lysar og i eit par augneblikk verkar det som om sola skin ekstra sterkt og at heile verda plutseleg står stille og berre består av ein sjølv og han fine, og ein smilar og ein smilar og ein smilar og ein vil aldri at det skal slutte, då merkar ein at lukka eigentleg aldri tar slutt, og ein ynskjer at foralltid kan vera slik.

i går døde michael jackson, og eg er tydelegvis den einaste som tykkjer det var på tide. okei, greitt, det var kanskje ikkje på tide, men dykk skjønar forhåpentlegvis kva eg meiner. eg skal i alle fall ikkje lyge og seie at eg tykkjer det er trist og forferdeleg, for det tykkjer eg ikkje. han er berre ein person. eit vanleg menneske som tilfeldigvis vart berømt og laga musikk. eg trur ikkje me har gått glipp av noko særleg ved at han døydde, den siste plata hans kom vel ut i 2001 om eg ikkje tar feil, så eg har mine tvil om at me hadde fått høyrd meir ny musikk frå den kanten. dessutan, det døyr eit born noko slikt som kvart sjette sekund, noko som vil seie over fjorten tusen born kvar dag, og over fem millionar kvart einaste år. kvar i media blir desse borna nevnt? kanskje står det "sultkatastrofe i u-land" i ei lita notis inne i avisa, men det er ingenting mot oppmerksemda michael jackson får når han døyr. eg er mykje meir interessert i å lese om små born som må bøte med livet for at kapitalismen skal fungere enn å lese om pedofile popartistar som har omkommet.

nb:
for alle dykk som kallar dette respektlaust, kaldt, unødvendig og andre ting:
det er ikkje opp til dykk å bestemme korleis alle andre skal føle angåande dødsfallet til michael jackson. å seie at eg er kald og respektlaus på grunnlag av at eg ikkje tar alt så altfor seriøst seier faktisk meir om dykk enn det gjer om meg. michael jackson har ikkje gjort noko for å fortjene mi respekt, eg er ikkje spesielt glad i verken han som person, han som musikar, han som pedofil overgripar, eller han som barnemishandlar, men dersom nokon tykkjer dette er ting han burde bli respektert for, er det fullstendig opp til dykk.

ett dødsfall er en tragedie, en million dødsfall er statistikk
- josef stalin